پناهگاه

کاش در یک جزیره دورافتاده تک و تنها زندگی میکردم.بدون اینکه از وجود انسانهای دیگه باخبر باشم.انسانها اثرات عمیقی رو وجودمون میذارن،بدون اینکه خودشون از این تاثیرات باخبر باشن.اثرات عمیقی که میتونن آدم دیگه‌‌‌ای رو از پا دربیان.میتونن از زندگی کردن بیزارش کنن یا اون رو به زندگی علاقه مند کنن.روح من و وجود من تا اینجا شکل‌های مختلفی از معاشرت با انسان‌های حتی اندک به خودش گرفته،اما احساس میکنم دیگه طاقتش رو نداره.سوگواره،ترجیح میده که جایی زندگی کنه که هیچ انسان دیگه‌‌‌ای وجود نداشته باشه،یا اینکه اصلا زندگی نکنه.